ligpit...hakot...lipat...

hay naku buhay! heto magliligpit na naman...
hahakot na naman...
lilipat na naman... second time for this year (2007). pero ang totoo me mini lipat pa... kasi temporarily magi-stay pa kami sa hotel for a few days kasi wala pa kaming nakukuhang lilipatang apartment.

ganito yan...
Sep 2003 - dumating kami ni bernardino sa Orlando, Florida. dalawang maleta ang dala namin. tig-isa kami laman ang gamit ilang alala ng Pinas.
naghahanap na sana kami ng apartment (na kami ang magbabayad). pero nung tinanong kami kung gusto namin sa Louisiana GO kami kasi makakalibre kami ng bahay... heheh

November 2003 - fly kami sa New Orleans, Louisiana dala ang dalawa naming maleta plus one kasi me pinadala sa aming mga gamit sa trabaho. Pero sa Kenner, kami nagtagal, sa hotel for more than a year... doon nabuo si sebastian daniel... :-)

September 2004 - nung mag decide kaming humanap na ng apartment. kasi malapit na kong manganak, crib at stroller pa lang hindi na kami makagalaw sa studio room ng hotel. so, lipat na naman... by this time meron na kaming mini van kaya me panghakot na kami ng dalawang maleta at ilang gamit ni baby (sebastian daniel)

April 2005 - nang mapagdisisyunan nang aking asawa na gusto nyang lumipat ng kumpanya, at akong maybahay ay sumuporta naman. ang bagong kumpanya na lilipatan ay nasa Pennsylvania. by this time medyo madami dami na kaming gamit (ang nagagawa ng naga-apartment...) pero walang malalaki dahil nag rent lang kami (ina-anticipate talaga namin ang mga paglilipat na to...). puno ang mini van namin as in hindi na gumamit ng rear view mirror si bernardino.
ang byahe namin mula Louisiana to Pennsylvania = two days and a half... almost three. hindi na namin in-option lumipad kasi may sasakyan na kami. mahal magpa-move ng sasakyan kaya LONG DRIVE na lang kami... nakakaloka! kasi me kasama kaming 4 month old na sanggol. pero adventure!

May 2005 - hindi naging maganda ang pagtanggap sa aking asawa sa bagong kumpanya tinanggal at nakalipat naman siya sa iba. HAY! ang assignment sa ibang lugar na naman! sa Phoenix, Arizona muna daw kami kasi magti training muna si bernardino.
LONG DRIVE ulit Pennsylvania to Arizona = 5 days... para makagamit naman sha ng rear view mirror bumili kami ng THULE para me cargo kami sa bubong ng mini van.
two weeks lang yata kami sa Phoenix pinapunta kami sa Las Vegas, Nevada. doon na daw ang talagang assignment. SHORT DRIVE lang Arizona to Nevada = 5 hours (maning mani... ;-))

June 2005 - sabi sa amin sa Phoenix daw pala ang magiging base namin at hindi Las Vegas! ANUBAYAN??? to make it short... SHORT DRIVE ulit = 5 hours balik sa Phoenix.
ligpit... hakot... lipat na naman for pang ilang beses na? ANIM?

September 2005 - mahirap tumira sa hotel... anyway, baka magtatagal naman daw kaya naghanap kami ng apartment dito sa Phoenix at naglipat ulit.
tumagal naman kami.... pero hindi ganun katagal...

February 2007 - medyo mahina ang project (as in wala) dito sa Phoenix. kinailangang ipadala ang aking asawa sa Indonesia. at kinailangang lumipat kami ng apartment dahil kami na naman ang magbabayad (shempre magtitipid heheh).

Present day... heto naglilipit na naman at maghahakot at maglilipat...

masaya, malungkot, pressure, exciting...
masaya - may bagong lugar na namang makikita at mae-experience...
malungkot - dahil ang mga kaibigan ay maiiwan na naman...
pressure - magligpit! (need i say more?)
exciting - ...

cartoon song by Chris Rice

i liked this gospel song... very youthful and refreshing(...?)
then i searched it in youtube, nice thing that people also got hooked with it and spent time to make a video.

sing along and enjoy!!!

counting...

sebastian counts to ten but the video was only until nine...

then checkout my youtube page for the 11-20 and other videos...

a... b... c...

sebastian tries to sing the alphabet. not perfect but for a mommy it is sooo entertaining!

good job son!

fountain of youth...

sebastian daniel with sophia danielle...

"Kids go where there is excitement. They stay where there is love." - Zig Ziglar

spare an angel song by Chris Rice

Found her starin' at the rain
And askin' why it has to hurt so bad
Where’s the limit to the pain her heart can take
Before it breaks in half
I wanted to be strong enough to hold her
And show her the way
But she’s just so far out of reach
And now all I can do is pray

Can you spare an angel tonight
Send a little help from your side
'Cause somebody’s lost down here
Let him wing his way through the dark
Carry some of your love into her heart
Can you spare an angel
Spare an angel
Spare an angel

She wanders further in the dark
Feels the cold and hears the thunder cry
While the rain keeps pouring down
Her only answer from the lonely sky
She has no idea how much you love her
Or how much you care
So would you choose one of your best
To be the answer to my prayer

Can you spare an angel tonight

Send a little help from your side

'Cause somebody’s lost down here

Let him wing his way through the dark

Carry some of your love into her heart

Can you spare an angel

Spare an angel

Spare an angel

Oh I don’t know what else to pray this time
Maybe an angel can lead her lonesome heart away to Jesus side

Can you spare an angel tonight

Send a little help from your side

'Cause somebody’s lost down here

Let him wing his way through the dark

Carry some of your love into her heart

Can you spare an angel

Spare an angel

Spare an angel

--it is nice and comforting to know that we are guided by beings that although we cannot see, we can feel and are very powerful in their own way...

i believe in angels... do you?

tikim...

natikman nyo na 'to? ang sarap, nakaka adik!

sana lang medyo mura sha para pwede akong kumain hanggang magsawa...

hika...

hindi bago sa akin ang temang ito. hindi rin first time ko magaalaga ng may hika... (kasi naaalala ko, si nova may hika din nung bata pa sha...)

kaya lang kapag anak mo pala mas nakakatakot bukod sa nakakaawa...

nakakatuwa lang kasi fighter ang baby ko. heto nga me video pa sha sa daddy nya...

erratum...

sa Wendy's MCU daw kami kumain ni bernardino bago nya ko hinatid sa bahay sa unang pagkakataon... sabi ko buti me naaalala ka pala...! :-)

pagiisa...

April 6 - Good Friday ng gabi... napansin ko nahihirapan huminga si sebastian... tumawag ako sa kaibigan (kasi last New Year's Eve dinala nila ang baby nila sa ER dahil nahirapan huminga) humingi ako ng advise at comparison kung dapat dalhin ko na si sebastian sa ER... sabi nila dalhin ko na raw...

11:00 PM - bumibyahe na kaming magina sa SR 51 papuntang Phoenix Children's Hospital.
11:33 PM -ini interview na kami ng Triage Nurse.
12:45 AM - pinapasok na kami sa isang room.
1:20 AM - chaka pa lang dumating nag doctor na intern. tinanong pa lang ako "what bring's you here", naiyak na ko...

kasi nakakatakot pala magisa... lalu na kapag may sakit ang baby mo... tapos ang asawa mo nasa malayo... tapos nasa ibang bansa ka at iba ang salita, pakiramdam mo wala ka talagang karamay... tapos ang hirap pa mag explain kasi sa sobrang antok at pagod naba blangko na ang utak mo.

2:00 AM - nakatulog na si sebastian sa ER. na -nebulizer sha at nabigyan ng gamot ng hindi nagigising.
2:45 AM - pumipirma na ako ng release forms at binibigyan na ng instructions kung paano bibigyan ng gamot si sebastian paguwi. may asthma daw...
3:33 AM - lumalabas na kami ng hospital grounds papuntang SR 51 pabalik sa bahay.

haaayyy... ang buhay... nakakatakot magisa...

pero alam ko hindi naman ako nagiisa noong panahon na yun. alam ko kasama ko si God. kaya nakabyahe kami ng maayos kahit pa nga hilo na ko sa antok at pagod at nerbyos... kaya nga umayos naman ang lagay ni sebastian pagkaraan mabigyan ng gamot.

sa ngayon umaayos na ang kondisyon ni sebastian. pero dahil alam kong me hika na nga sha, maga anticipate na ko na hindi ito ang huli naming "pagbisita" sa ER may kasama man o nagiisa...

dalawang taon na ang nakaraan...

balik tayo sa taong 2004... isa sa pinakamagandang taon ng pagsasama namin. april 2004 nang madiskubre kong nagdadalantao ako. hindi ko maiku kwento ang feeling nung makita ko ang dalawang guhit sa stick na inihian ko... wala kasi akong masabihan nun nagsite si bernardino.

masaya, nakakatakot, nakaka excite, nakakalungkot ang buong siyam na buwan...
masaya - kasi magkaka baby na kami (apat na buwan din kaming nagtry no...!)
nakakatakot - kasi me mga spotting ako. nakakatakot lalu na nung naging bleeding...
nakaka excite - nung manganganak na ko...
nakakalungkot - kasi wala kaming ma share-an mashado ng saya dahil ang family namin nasa Pinas.

December 14 - ang calculated due date ko.
November 30 - sinubukan namin ni bernardino mag "induce" ;-)
December 1 - gabi meron akong "tagas"... mahina eh, parang wee wee na hindi napigil. eh ang sabi nila yung pagputok ng panubigan parang gripo na binuksan. nakaligo pa ako, nakaluto ng hapunan, nakapaghapunan at nakaidlip habang nanonood ng tv si bernardino. pagbangon ko ulit para matulog na ng maayos me "tumagas" ulit. nagdecide na kong tumawag sa OB ko at in-advise na nya kong pumunta ng hospital para ma check... hayun! pagdating namin sa hospital manganganak na nga daw ako... nakakatuwa ang expression ni bernardino nung sinabi sa amin yun... akin na lang kasi di ko ma explain..hehe...

hindi ako mashadong kinabahan nung manganganak na ko. ewan ko kung dahil inaantok lang ako. masarap pala pag me epidural, hindi ka madadalang manganak kasi hindi masakit!

December 2, 2004 - 8:06 am lumabas si Sebastian Daniel, 6lbs 15 ozs, 20" length, 13" head, 11 3/4" chest... (imagine kung paano nagkasha sakin ang 13" head???)

actually, yung sebastian daniel ay napagkasunduan namin a day after na lumabas sha. wala kaming mapagkasunduang pangalan mula ng malaman namin na baby boy meron kami (may nakahanda kasi kaming pangalan sa baby girl lang). pero yung sebastian daniel ang pumasok sa isip ko nung nanganganak na ako...

update: two years old na si sebastian daniel ngayon... matalino at madaldal na bata... marami na kong papuri na natatanggap para sa kanya, mula sa pagiging cute hanggang sa pagiging smart!

:-)

wedding day(s)...

katulad ng pagiging mag boyfriend namin... dalawa din ang wedding date namin. pero unlike sa pagiging magBF, eto hindi biruan yung una, madalian lang pero seryoso naman. mashado ngang serious si bernardino nung araw na yun, ilang beses ko yata tinanong kung gustong umatras... hindi naman daw.
unang wedding day: February 13, 2003,Office of the Mayor, Obando, Bulacan. Only guests: (Bes)Joanne, Nancy, witnesses: Ninang Emma and Ninong Nemy. matipid yan, ang reception namin sa Max's. pero ang actual ceremony ay February 10. kasi by February 13 lilipad kami pareho ako paSingapore at sha paUSA... (hindi man lang kami nakapagValentines Day as husband and wife...)




pangalawang wedding day: April 8, 2006, St. Francis of Assisi Chapel, Fernwood Gardens. Guests: the whole Mendoza and Oliveros Family, closest friends and additional ninongs and ninangs...












tapos me plus na yan!








... meron na kaming Sebastian Daniel...

ang simula...

May 2000 - nung magkakilala kami ni bernardino mendoza jr. sa keppel communications office sa makati. sa totoo lang... akala ko 'bading' sha! kasi mahinhin kumilos, tapos ang neat, neat pa magdamit (samantalang yung ibang kasama namin naka-shirt lang sha naka long sleeve polo pa!). hindi sha yung tipo ng unang kita ko pa lang ay type ko na. pero sha lang ang naging friendly sakin sa lahat ng nandun. naalala ko pa, sha lang tumabi sakin nung lunch (inalok ko kasi sha ng ulam ko, gusto lang yata nya humingi...?)

August 2000 - simula na ng tagulan! tagaObando ako, tagaValenzuela sha... parehong binabaha. duon nagsimula ang bonding namin... sa kahirapang bumyahe pauwi. mabait pala sha talaga. (hindi naman pala bading kasi me ex-girlfriend shang kinukwento...). mejo nagiging crush ko na sha kasi neat talaga sha at super bango palagi! (parang laging bagong ligo...?). mejo funny din at hindi boring kausap...

September 14, 2000 - lekat! nagkalokohan na! nagka boyfriend ako bigla sa loko-lokohan sa network chat ng opisina... ayaw na bawiin ni bernardino! kami na daw??? -- ganito yun: niloloko kami na ina-under daw nya ko (kasi naman sha ang leader ng team namin nung araw na yun kasi absent si Inong) sa mga binibigay sakin na drawings. sinabihan ko sha sa chat na "ikaw ha, ina under mo ko..." sabi nya" hindi naman, love you nga eh" sagot ko naman "U2" -- hayun na! kami na daw at wala ng bawian!!! lekat talaga!

September 18, 2000 - sabay kami umuwi sabi ko bawian muna... sabi naman nya cge daw. friends na nga muna kami ulit.

September 19, 2000 - tinawagan nya ko, first time sa bahay... magsimba daw kami kinabukasan sa greenbelt. umOK naman ako.

September 20, 2000 - nagMass kami sa greenbelt. sabi ko nung pauwi na kami "tayo na ba?" (kasi magka holding hands yata kami buong misa...?) sabi nya "hindi pa, gusto ko makilala muna mommy mo at mga kapatid.." sa loob ko, makaluma? kasi tagaBatangas? mejo backwards pero romantic! :-)

September 21, 2000 - absent ako kasi gumagawa ng sideline... magdamag pa ring napuyat.

September 22, 2000 - dapat sasama sha sa labas ng "boys" sa opisina. nakiusap ako kung pwede na huwag na sha sumama kasi nahihilo yata ako (remember napuyat ako kahapon refer above...) at sabay na lang kami umuwi. umOK naman sha....
...heto na! nawala ang hilo ko nung nasaMRT kami sabi nya ihahatid nya na raw ako sa bahay! (kasi pagsinasabi kong sabay kaming umuwi hanggang MCU Caloocan lang. tapos ako sasakay na papuntang Victory Liner sha naman sasakay na ng bus pa valenzuela)
...niyaya pa nya ko kumain sa ChowKing sa MCU kasi nakakahiya naman daw makikain sa amin first time nyang pupunta...
...hayun...hinatid nga ako. nakilala no mama. tapos nung pauwi (sabi nya...) nag-kiss na daw kami at officially KAMI na nga!

mabilis ba?

well, true love nga eh!